Hadewijch is wellicht de briljantste en zeker de meest mysterieuze figuur in de geschiedenis der Nederlandse letteren. Zij heeft de christelijke mystieke literatuur in haar geheel tot een toppunt gevoerd, maar strikt historisch beschouwd is zij nog altijd niet geidentificeerd. Haar naam wordt verbonden met vier werken - de Visioenen, de Brieven, de Strofische Gedichten of Liederen, de Mengeldichten of Rijmbrieven - die zij als begijn naar alle waarschijnlijkheid in de dertiende eeuw in Brabant geschreven heeft, waar en wanneer precies blijft een raadsel. In Hadewijchs geschriften verbinden de orale en de schriftelijke cultuur zich tot een organisch geheel: spreken en schrijven, luisteren en lezen zijn in symbiose. Bovendien bestaat dit sprekend schrijven niet enkel in het structureren van woorden maar ook in het componeren van klanken, zodat de lezer woorden en zinnen hoort waar letterlijk muziek in zit. In deze mystieke teksten staat minne centraal, zowel naar vorm als inhoud. Formeel is minne het trefwoord van Hadewijchs literaire werk. Inhoudelijk is minne het kernwoord van haar mystiek: het wijst zowel naar de mens die de mystieke vereniging beleeft als naar de wijze waarop hij deze voelt en de inhoud die in dit voelen besloten ligt. De eerste belevingsinhoud van minne is onmiskenbaar God, Minne die God is. Daarbij komt, dat minne door Hadewijch ook gebruikt wordt om bepaalde mystieke vriendinnen aan te spreken, bijvoorbeeld als suete minne of lieue minne In deze uitgave van de 31 Brieven worden de Middelnederlandse tekst en een nieuwe vertaling in modern Nederlands naast elkaar afgedrukt. Ook de lay-out van de oorspronkelijke prozatekst - nauwkeurig gevolgd in de moderne weergave - is nieuw. In deze bladschikking krijgt de lezer te zien wat er te horen valt. De vertaling blijft zo dicht mogelijk bij het origineel. Hadewijchs eigen woorden en zinswendingen worden bewaard waar dit voor de hedendaagse lezer geen struikelblok zou mogen vormen. Dat Hadewijchs grammaticale zinsvorming ook de moderne tekst structureert, is vanzelfsprekend, want zij schrijft volgens de regels. Ook wordt elke brief van commentaar voorzien. Commentaar betekent niet dat de eruditie van vakmensen weergegeven wordt en evenmin dat elke brief stelselmatig en tot in de puntjes geanalyseerd wordt en geduid - vandaar de afwezigheid van voetnoten en bibliografie. Hetgeen bij wijze van commentaar aangeboden wordt, dient in de eerste plaats om de leeslust van de gebruiker te stimuleren, om hem of haar tot langzaam lezen te bewegen, niet om pasklaar weer te geven wat Hadewijch zegt.