Over muziek kan hij niet praten, waarvoor hij alleen de meest geschikte volledige uitdrukking van de zintuigen en gedachten is.
Literair discours over muziek zou misplaatst en onnodig moeten lijken en voor iedereen de lezer voor wie muziek een levend geluid heeft.
Maar wanneer in onze muzikale omgeving de muzikale realiteit van geluid haar vitaliteit verliest en uiteenvalt in atomen, voelt men onbewust de drang om de stilte te doorbreken over muziek die zo waardig en heilig is voor elke muzikant.
Ik word hiertoe gedreven door het vertrouwde gevoel dat men ervaart, wanneer hij op een stille sterrennacht, afgesneden van de zorgen van de dag, plotseling oog in oog staat met het universum en silitsya dan begrijpt, wat de eindeloze complexiteit ervan beheerst, op zoek naar de onzichtbare verbinding van afzonderlijke werelden, die ze tot één geheel zullen harmoniseren ... Een ander ding dat me hiertoe drijft, is het gevoel van een persoon wanneer hij, alleen gebleven met jezelf, ervaarde -ku de individualiteit van hoe kerkers zijn, van waaruit hij wegen zoekt naar een andere man, - gevoel, dat zonder twijfel de menselijke taal vormde en onderwerpen opende die we tot elkaar hebben. Kortom, deze inspanning zelf is naïef en primair. Maar juist omdat het naïef en mainstream is, zou het niet zo vreemd moeten lijken, zoals de drang die me ertoe bracht de pen op te pakken. Eenheid die de wereld omringt kan het niet helpen, maar denk aan ons zonder zorgen uit te gaan, hoe zullen we de hare ook niet noemen. De samenhang van de wereld, om ons heen, de eenheid die we denken veronderstelt dat. En als het verlangen ernaar de wereld regeert, en het geeft de mens ook de gave van taal, help dan dit streven en trek in mijn hart de behoefte aan om te spreken over het onuitgesprokene...
Het is onmogelijk om over muziek te praten. Hijzelf sprak en sprak toen, toen de woorden verstomden. Het helpt een persoon om nauwkeuriger over te brengen wat hij overweegt ... Hij spreekt voor zichzelf. Hij heeft zijn eigen taal. Deze buitengewone gave van 'taal' wordt in de mens geopend, wanneer hij zijn eenzaamheid scherper voelt, hoe meer hij een onstuitbare aantrekkingskracht tot de ander voor iemand ervaart. (- tien -)
Maar als het onmogelijk en onnodig is om over de muziek zelf te praten of ontelbare woorden probeert over te brengen, waarvan alleen hij één is en mogelijk is om te vertellen, dan betekent dit helemaal niet dat de "taal" van muziek zelf niet kan worden gedefinieerd en, in feite, is al lang bepaalde elementen . Als deze elementen niet zijn gedefinieerd, zullen we niet zeker zijn van de grote geschiedenis van de muziek, hoe kunst.
Ja, aan het begin van het lied. Het lied van deze man in zijn eenvoud dacht natuurlijk niet na over de keuze van elementen, hij creëerde ze niet, uitdrukkingsloos beïnvloed. Maar het lied wordt nog steeds gevormd, dat wil zeggen, consistent vanuit de individuele stem, wordt een element.
Maar het lied over de onuitsprekelijke man was er niet een. Hij is erg geïnteresseerd in het delen van je lied met andere mensen. Hij had er helemaal niet over nagedacht, wilde dit geen lied voor zichzelf noemen. In zijn menselijkheid beschouwt hij het onuitsprekelijke in andere zielen en probeert hij het eens te worden over de onuitsprekelijke reflectie in deze zielen met zijn reflectie in de zijne. Hij wordt niet gezocht in het zelf van vele reflecties en niet in hun diversiteit, maar om deze vele en deze diversiteit tot één geheel te harmoniseren, streeft hij alleen naar de onuitsprekelijke waarheid. En omdat ze het verlangen naar hem niet brak, voor zover ze voor hem was en benaderbaar.
Op deze manier van algemene aspiraties vormde deze sfeer van onuitsprekelijke waarheid muzikale "taal". Zijn elementen behoeven geen toelating voor zover zij (elk afzonderlijk en in zijn verhouding tot de menselijke geest) eenzelfde centralisatie en consistentie uitdrukken in zijn streven naar eenheid en eenvoud.