Dit boek is een inleiding op het denken van Proclus (± 410 n. Chr. - 17 April 485). Dit boek bevat vele heldere (visuele) schema's waardoor je werkelijk in zijn denken ingewijd kan worden. Proclus heeft een enorme invloed gehad op het doordenken van het christendom en de islam. Daarmee heeft Proclus via de door hem geïnspireerde christenen en moslims enorme invloed op de wereld gehad. Deze invloed doet zich vooral gelden op het doordenken van oorzakelijkheid en daarmee hoe verschillende soorten 'schepsels' ontstaan en intersubjectief hiërarchisch aan elkaar gerelateerd zijn.

Dat is een andere dan de mechanische oorzakelijkheid uit de klassieke newtoniaanse natuurkunde van tegen elkaar botsende krachteloze materiële deeltjes. De oorzakelijkheid die Proclus doordenkt noemt Aristoteles de doeloorzakelijkheid en verklaart juist hoe materie, voordat materie überhaupt zou kunnen gaan botsen, kan ontstaan. Materie is dan veeleer gedacht als energie die uit het ene transcendente beginsel in de immanente werkelijkheid, de Ene voortkomt, zonder dat deze energie zich weer op de Ene toewendt. Al wat niet materieel is komt ook al energie voort uit de Ene, maar wendt zich onmiddellijk of middels andere oorzaken toe op de aantrekkelijke Ene waardoor het een eigen centrum, een wezen, een zelf en daarmee een vorm kan krijgen en een geestelijke of levende kracht wordt, die innerlijk, vanuit zichzelf, kan bewegen en de Ene dat als Goede vormoorzaak verschijnt waardoor je als wezen wezenlijk kan bestaan.

Gevormde energie moet dan ook eerder als een in zichzelf circulerende kracht beschreven worden of als een macht wanneer die kracht door zichzelf in zichzelf circuleert. Met Proclus in de hand kan het wezen van de 'circulaire economie' ook doordacht worden. Met Proclus in de hand kan kwantummechanica en complexe en dynamische systeemtheorie, die beiden vormende beginselen, vormoorzaken, erkennen die de energie ordenen tot gevormde energie, begrepen worden. Dit begrijpen loopt parallel aan begrijpen vanuit een neoplatoonse leer over het ontstaan van het zelfbewustzijn (wat leidt tot diepe inzichten in de psychoanalyse). Kracht en zelfbewustzijn zijn datzelfde, vandaar dat Aristoteles gelijk heeft de zelfbewuste ziel een psuche, een levenskracht, te noemen.

Met Proclus in de hand kan de theologie waarin de religie verhelderd wordt beter begrepen worden en dat maakt dat religie zijn magische vormende effecten kan gaan krijgen. In die helderheid is er een scheppen zonder een schepper omdat scheppen als 'epifenomeen' van de Almachtige Persoon gedacht kan worden. Het gaat hier om een denken voorbij alle causaliteit, ook die van de vormoorzakelijkheid.

Proclus is ook de achtergrond om Hegel en zijn 'horizontaal neoplatonisme' te begrijpen. Waarvoor Hegel de oorzaak zich in zijn vreemde gevolg moet kunnen terug-herkennen geldt dit voor Proclus slechts hoogstens voor de veroorzaakte oorzaken, maar niet voor de Ene. Alles wat uit de Ene, de oorzaaksloze oorzaak van de zichzelf veroorzakende oorzaken, voortkomt moet zich juist in de Ene terug-herkennen.

Dit boek is tevens een inleiding op de neoplatoonse wijze van denken. Het is een onmisbaar boek voor theologen, filosofen, historici en degenen die werkelijk willen weten.